نوستالژی

به نام آرام بخش جان 

 

تجربه موندن تو تاریکی و تنهایی انگار شده عادت، وقتی همدمت فقط یه ماهه و خدایی که در آن نزدیکیست تو این موقه ها کاری نمیشه کرد جز زمزمه و خوندن حالا هرچی مناجات، کتاب، یا ترانه هایی که بعضیاشون و سالهاست گوش نکردم و ناخوداگاه میاد

مثه ترانه دلتنگی که یهو اومد بعد از چند سال ترانه ای که واقعا قشنگ و خاطره انگیز بود برام 

کاش کامل یادم مونده باشه 

 

دلتنگی

تو نیستی و صدای تو هوای خوب این خونست
صدای پای عطر گل صدای عشق دیونست
تو از من دور و من دلتنگ تو آبادی و من ویرون
همیشه قصه این بوده یکی خندون یکی گریون

همیشه قصه این بوده تو یک لحظه تو یک دیدار
یک زخم از زهر یک لبخند تمام عمر فقط یک بار
پس از اون زخم پروردن پس از اون عادت و تکرار
ولی نصف یه روح این ور یه نیمه اون ور دیوار
خودت نیستی صدات مونده صدات چشمام رو گریونده
دلم روی زمین مونده فقط از تو همین مونده

نفس های عزیز من صدای پای شب بو هاست
صدای باد و بوی نخل هوای شرجی دریاست
سکوت اینجا صدای تو هوا اینجا هوای تو
پر از تکرار این حرفم دلم تنگه برای تو

همیشه قصه این بوده یا مرگ قصه یا آدم
ته دریاچه های عشق میجوشن چشمه های غم
همیشه عشق یعنی ابر غروب و غربت بارون
تو در من جوشش شعری صدای اون لب بی روح
خودت نیستی صدات مونده صدات چشمام رو گریونده
دلم روی زمین مونده فقط از تو همین مونده

و... 

این نیز بگذرد 

یاحق

 

دلی

به‌ نام‌ آرام بخش جان 

و اما بعد 

سالی که نکوست از بهارش پیداست.... 

صبر و انتظار خلاصه تمام زندگی آدمی‌ست ولی حیف که عجولیم و من عجول تر از همه

ماه رمضان 01هم رسید و امسال هم به عشق خودت و به امید نگاهت به این بنده گناهکار تلاش می‌کنم تا یک نیم قدم بیام به سمتت، مهربان تر از پدر و مادرم، خدایی که باتو حالم خوب است و دمی که از تو دورم دیگر انسان نیستم

دلم فقط تورا می‌خواهد که بنشینی و حرف های دلم را بشنوی بی کنایه و سرزنش، دنیایم را برایت بگویم بدونه این که دنیایم را خراب دانی و آبادانی اش را از تو بخواهم

به قول شاعر گر همه خلق بگسلن دوستی ز ما، رنجیده نیستیم که ما با خدا خوشیم

با تو خوشم خوش ترین رفیق مهربان من 

یاحق

 

قرن15

به نام آرام بخش جان

 

سال هم تحویل شد و الانم الان دیگه 4روز ازش گذشت عیدتون مبارک انشالله سال خوبی باشه و همه خوش و سلامت باشن بهترین هارو برای هم دیگه آرزو کنیم تو سال جدید بخیل نباشیم دعا کنیم در حق هم، دستگیر هم دیگه باشیم، اگه میتونیم گره بازکنیم از کار های هم و هزاران کار انسانی و خداپسند دیگه

 

حرف از قرن جدید میزنن قرن 15 ولی چیزی که مشخصه هرچی داره پیش میره اوضاع داره برعکس میشه انسانیت ها و لوطی گری ها داره میرسه زیر خط فقر خب خدا به دادمون برسه با این همه ترقی 

بگذریم.

و اما اندر احوالات عیدانه امسال، تفریح بچه ها طفلی شده آواز تو دل اطاقک فلزی تو کوه همینم خودش قشنگه

تنهایی دیگ سخت شده برام این و باید اعتراف کنم واقعا تنهایی مطلق و سکوت کامل برام تکراری شده اوایل خیلی دوسش داشتم ولی الان فقط دارم تحمل‌ش میکنم و با زمزمه به همش میزنم

ای بابا، بیخیال 

این نیز می‌گذرد ما راضی به رضای خودتیم

یکمم شعر چاشنی کنیم

 

حیف که نمیشه.. 

حیف که نمیشه از تو گفت، از تو نوشت 

 و الا می‌نوشتمت با مژه برمی‌داشتمت 

روی چشام میزاشتمت، کنار قرآن مجید 

 می‌بردمت رو اینه شمعدون جهاز مادرم 

تو طاقچه صنداقخونه میزاشتمت 

حیف که نمیشه از تو گفت از تو نوشت 

 والا می‌نوشتمت ندیده دوسمیداستمت 

به جای برکت خدا می‌بردمت تو سفره نقش قلمکار حریر اصفهون

از دل و جون میزاشتمت

حیف که نمیشه از تو گفت از تو نوشت 

 والا می‌نوشتمت، می‌بردمت میزاشتمت لایه بر و روی بقا 

تو آب دریای شمال میشستمت، میکشتمت به جرم بر خاطر خواهی توی دلم میکشتمت 

به رسم خوش تو روزگار به رسم یاد و یادگار تو قصه هام میزاشتمت 

حیف که نمیشه از تو گفت.. 

 

یاعلی مدد