به نام آرام بخش جان
شش ماه میشه ک اینجا نیومدم، اونم این مدتی ک کلی اتفاق افتاده و همش اینجاس کنج دلم
دل ک دیگ چه عرض کنم یه تیکه سنگ، نه عشقی، ن حالی، حوصله ای، زندگیم شده کار، ورزش، خواب
هیچی برام جذابیت نداره، هیچی
فقط تو این 6 ماه کربلا حالم خوب بود بقیش پر، میگن دردت ازدواجه باید ازدواج کنی و منی ک متنفرم از حرفشون، از ازدواج
باید تغیرات مهمی ایجاد کنم، یه تغیری مثه رفتن به جایی ک هیچ کس نمیشناسه من و منم کسی و نشناسم، کاش میشد انتقالی بگیرم یجا دیگ گاهی رفتن چاره کاره و باید رفت
به هر حال برای همین زنده موندم شکر برای رزق شکر برای سلامتی شکر
